چگونه می‌توانیم گوگل را نجات دهیم؟

هميشه سعي مي‌كنم در هنگام بحرانها خونسرد باشم.اما پس از گذشت بحران حتما در مورد علت و چرایی آن فكر مي‌كنم.شايد يك مثال ورزشي بد نباشد: كشورهایی هستند كه وقتي در مسابقاتي مي‌بازند، پس از پايان مسابقات كميته‌ای جهت بررسي علت شكست تشكيل مي‌دهند.بر اساس ان نتايج رهنمودهایی مي‌دهند و براساس رهنمودها عمل مي‌كنند.نتيجه آن مي‌شود كه در مسابقات بعدی با آمادگی خوبي ظاهر مي‌شوند.از طرف ديگر كشورهایی هستند كه با يك بُرد احساس ذوق مرگی مي‌كنند و با يك باخت، در يك دوره عالم‌ و آدم را فحش مي‌دهندو اندك زمانی بعد دوباره فراموش مي‌كنند تا سری بعدي بازيها.

اتفاقي كه برای سايت گوگل افتاد را مي‌توان دو جور ارزيابي كرد:

1-باری ديگر يكي از مسئولين مربوطه سهوا يا عمدا اشتباه كرد و متاسفانه اين بار قرعه به نام گوگل افتاد.احتمالا ايشان جايگاه گوگل را چندان با اهميت نمي‌دانست.

2- اين وجه قضيه اندكی متفاوت است.اينجاست كه كمي نگران كننده مي‌شود. بياييم سعي كنيم اسير «تئوری توطئه» نشويم.خونسرد باشيم و فعلا تنها احتمالات گوناگون را سبك سنگين كنيم.حكم قطعي صادر نكنيم و با دقت اتفاقات اينده را اسكن كنيم.

چند چيز است كه فكر مرا به خود مشغول كرده.متاسفانه واكنش كشورهای اروپايي- و صد البته امريكا و اسراييل- در قضيه اتمي ايران دوستانه نبوده است.به تازگی صحبت از گزينه نظامی-به صورت محدود يا تمام عيار مي‌شود. از طرف ديگر بعضي از مسئولين داخل كشور 6 ماه اينده را برای كشورمان حساس گزارش مي كنند.اين مطالب را داشته باشيد.

هنگامی كه امريكا به عراق حمله كرد-در جنگ اخير- محدوديت‌های خاصي را برای خبرنگاران وضع كرد.هرچند انتقاداتي از جانب خبرنگاران انجام شد اما همه آنها اين محدوديتها را به دليل تامين منافع ملی امريكا پذيرفتند. طبعا هر كشوری در شرايط حساس امنيتي سعي مي‌كند كه بر روی رسانه‌های خود كنترل بيشتری داشته باشد.نفس ايجاد كنترل در اين لحظات حساس بركسي پوشيده نيست.اما بحث برسر ميزان اين كنترل و چگونگي اعمال ان است.

حال سوالی كه ذهن مرا به خودش مشغول كرده- البته اين شرايط اكنون بسيار بسيار بعيد و دور از ذهن مي‌رسد- اين است كه اگر خدای ناكرده كشور ما در شرايطی حساس -حساس‌تر از اكنون- قرار گيرد، طبعا محدوديتهایی برای رسانه‌ها اعمال مي‌شود.يكي از رسانه‌هايی كه در ذات خود كنترل‌ناپذير است اينترنت مي‌باشد.طبعا در آن شرايط كنترل بر روی اينترنت بسيار اهميت حياتي دارد.

حالا سوال اين است: آيا در آن شرايط ممكن است اينترنت بطور كلی قطع شود؟ اگر قطع شود بجز سروصدا كردن و عصباني شدن و … آيا مي‌توان با روشي منطقي و اصولی كاری كرد كه اين موضوع برطرف گردد؟بعبارت بهتر آيا ما بعنوان شهرواندن ايراني امكان قانوني برای حمايت از اينترنت را داريم؟ آيا در ان شرايط اينترنت برای هيچ‌كس اهميتي دارد كه قطع شدنش مهم باشد؟ ما بعنوان دوست‌داران اينترنت در ان زمان چگونه مي‌توانيم بدون نقض منافع ملي سعي كنيم كه از اينترنت حمايت كنيم؟ آيا اكنون راهكار يا روشي كه در چارچوب قوانين كشورمان باشد وجود دارد كه در آينده-اگر شرايط حساس شد- بتوانيم بازهم از اينترنت حمايت و پشتيباني كنيم؟ آيا …

اينها سوالات مهمی هستند كه اين روزها پس از قيلطرينگ اشتباهي گوگل بايد برای آنها دنبال پاسخي باشيم.شايد اكنون و شايد هم در آينده اين سوالات پاسخ درخوری نداشته باشند، اما انسان دورانديش در زمان سلامت، بايد خود را آموزش دهد تا در هنگام وقوع ناگهانی زلزله غافلگير نشود و رفتارهایی هيجانی كه منجر به بدتر شدن اوضاع مي‌شود از خود بروز ندهد.

كمي بيانديشيم!